Μήνας Ευαισθητοποίησης κατά του Αιματολογικού Καρκίνου

Ο όρος «καρκίνος» περιγράφει την υπερβολική, χωρίς προγραμματισμό ανάπτυξη κυττάρων του οργανισμού, που ήταν φυσιολογικά μέχρι τη στιγμή της έναρξης της διαδικασίας καρκινογένεσης. Ο αιματολογικός καρκίνος επηρεάζει την παραγωγή και τη λειτουργία των κυττάρων του αίματος. Οι περισσότεροι από τους αιματολογικούς καρκίνους αρχίζουν στον μυελό των οστών, όπου παράγεται το αίμα.

Φυσιολογικά, τα βλαστοκύτταρα ωριμάζουν στον μυελό των οστών και αναπτύσσονται σε τρία είδη αιμοσφαιρίων: ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια ή αιμοπετάλια. Στις περισσότερες μορφές αιματολογικού καρκίνου, η διαδικασία αυτή διακόπτεται από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη ενός μη φυσιολογικού τύπου κυττάρου αίματος. Αυτό το κύτταρο είναι καρκινικό και ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός του εμποδίζει το αίμα να εκτελεί πολλές από τις λειτουργίες του, όπως η οξυγόνωση των ιστών, η καταπολέμηση λοιμώξεων και η πρόληψη σοβαρής αιμορραγίας. Οι πιο συχνές μορφές είναι τα λεμφώματα, οι λευχαιμίες και τα μυελώματα.

‍

Λέμφωμα

Το λέμφωμα είναι μια αιματολογική κακοήθεια που προσβάλλει το λεμφικό σύστημα. Παρουσιάζεται όταν, για κάποιο άγνωστο λόγο, ένα λεμφοκύτταρο υποστεί καρκινική εξαλλαγή και αρχίσει να πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει από τους λεμφαδένες ή άλλα όργανα του λεμφικού συστήματος και, με αφετηρία αυτό το σημείο, να επεκταθεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι λεμφώματος και η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο του. Οι κύριοι τύποι λεμφώματος είναι:

1.      Λέμφωμα Hodgkin

2.     Λέμφωμα μη-Hodgkin (NHL)

‍

Προδιαθεσικοί παράγοντες

Πιθανοί προδιαθεσικοί παράγοντες για την ανάπτυξη λεμφώματος:

·       Ιός Epstein-Barr

·       Ιός HTLV-1

·       Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού

·       Ηπατίτιδα C

·       Ασθενείς με ανοσοκαταστολή

‍

Συμπτώματα

‍

Κύρια εκδήλωση της νόσου είναι η διόγκωση ενός ψηλαφητού λεμφαδένα ή μιας ομάδας λεμφαδένων, με την παρουσία ή όχι συνοδών συστηματικών συμπτωμάτων, όπως πυρετός, νυκτερινές εφιδρώσεις, απώλεια βάρους ή κνησμός. Μπορεί, όμως, το λέμφωμα να μιμηθεί οποιοδήποτε παθολογικό νόσημα, χωρίς ειδικά χαρακτηριστικά.

‍

Διάγνωση

Η διάγνωση θα γίνει με τη χειρουργική αφαίρεση και τη βιοψία του διογκωμένου λεμφαδένα ή τη βιοψία του προσβεβλημένου οργάνου. Ακολουθεί η σταδιοποίηση της νόσου, που περιλαμβάνει ολόσωμες αξονικές τομογραφίες, βιοψία μυελού και μοριακό έλεγχο. Τέλος, πραγματοποιείται PET-CT για τα λεμφώματα υψηλής κακοήθειας και το λέμφωμα Hodgkin.

‍

Θεραπεία

Συνήθως, τα λεμφώματα αντιμετωπίζονται με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:

1.  Χημειοθεραπεία

2.  Ακτινοθεραπεία

3.  Βιολογική θεραπεία

4.  Με κάποιο συνδυασμό των παραπάνω

5.  Μεταμόσχευση μυελού

6.  Απλή παρακολούθηση

‍

Οι ασθενείς που διαγιγνώσκονται νωρίς και λαμβάνουν θεραπεία σε αρχικά στάδια της νόσου, έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν καλά και λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν υποτροπές. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη θεραπευτική αντιμετώπιση των κακοήθων λεμφωμάτων, με αποτέλεσμα η πλήρης «ίαση» αυτών να είναι γεγονός.

‍

Για τα βραδέως εξελισσόμενα λεμφώματα μη-Hodgkin, μπορεί να μη δοθεί κάποια θεραπεία αρχικά. Εάν δεν υπάρχουν συμπτώματα, ο γιατρός μπορεί να προτιμήσει τη στενή παρακολούθηση του ασθενούς και να δώσει τη θεραπεία όταν πραγματικά θα χρειάζεται.

‍